Vrijdag 15 maart: Gezondheidszorg in Manila
16 maart 2019
Vandaag ging onze dag van start met een lezing van de organisatie CHD (Council for health and development). Deze organisatie zet zich in voor de gezondheidszorg in de Filipijnen, meer bepaald in de ‘country sides’. De gezondheidszorg in de Filipijnen kunnen wij, als groep, met 1 zin samenvatten: ‘wat een vreselijke gezondheidszorg’. Geen vroedvrouwen, tandartsen noch artsen en verpleegkundigen in de dorpen.
In de steden moeten ze met 6 een bed delen! Wie moet bevallen en 3 cm ontsluiting heeft, wordt teruggestuurd en moet maar wachten tot ze een ontsluiting heeft van 8 of 10 cm (10=bevallen) en daarboven delen ze met 4 pasbevallen moeders één bed! Verpleegkundigen verdienen 150 pesos (€3) per dag in de dorpen en 500 (10€) in de steden maar je hebt minstens 1200 pesos nodig om je familie te kunnen onderhouden. Daarvoor moeten ze 4 jaar studeren. Ook worden de enkele verpleegkundigen of dokters in de dorpen vaak bedreigd met de dood of zelfs vermoord, omdat de militairen zeggen dat ze de rebellen steunen. Dit is dan ook één van de redenen waarom de verpleegkundigen gaan werken in het buitenland. Ze zijn veiliger en verdienen meer voor het harde werk dat ze leveren.
Een Filipino spendeert gemiddeld jaarlijks 6 pesos per jaar (!!) aan medicatie, dat is 10 eurocent. Velen sterven aan ziektes die perfect te genezen zijn, maar mensen bereiken een ziekenhuis veel te laat (als ze er al überhaupt geraken). 6 op de 10 heeft nog nooit een dokter gezien of een behandeling gekregen. Dat is pure waanzin en dit geeft echt stof tot nadenken.
In de namiddag kregen we de kans om de gezondheidszorg van wat dichterbij te bekijken. Hiervoor gingen we een bezoekje brengen aan het lokaal, openbaar ziekenhuis dat zich bevindt in het drukke Manilla. Wat was dit een schrijnende situatie. Het ziekenhuis heeft 450 bedden, maar dagelijks worden er 700 (!) patiënten of meer verzorgd. Alle verschillende afdelingen, van pediatrie tot spoedgevallen, hadden 1 zaak gemeen met elkaar, namelijk te weinig personeel, onvoldoende ruimte en immens veel patiënten die nooit mogen geweigerd worden. We kregen te horen dat de zorgverleners lange dagen kloppen die meestal oplopen tot 16u-24u, zorgverleners die het woord ‘vakantie’ niet meer herkennen. De enige woorden die we hadden na deze ervaring, waren dat we heel veel respect hebben voor de mensen die, met hart en ziel, zich steeds blijven inzetten desondanks de minimale steun van de regering.
Wij zijn zeker benieuwd wat er ons nog allemaal te wachten staat. We sluiten deze blog af met een quote van Catherina van CHD:
"When you work with your heart, you don't count the hours, you don't count the money, you just do it. We face big tasks, and continue thanks to small victories’.
