"Deze trend, waarbij voedsel steeds minder toegankelijk is voor de arme bevolking, wordt door de regering genegeerd. Erger nog, haar enige toevlucht is importliberalisering, wat geen oplossing is voor zelfvoorziening en voedselzekerheid", zegt Burly Mango, uitvoerend directeur van PNFSP.

De liberalisering van import heeft de voedselprijzen nooit verlaagd. Dat bewees de 'Rice Tariffication Law' in 2019, die onbeperkte import van rijst toeliet. Toen werd beloofd dat de prijs zou zakken naar 25 pesos per kilo.

Actie van PNFSP voor het recht op voedsel, oktober 2022 © PNFSP

Burly Mango: "Die belofte is niet nagekomen: de goedkoopste rijst in Metro Manilla was [in 2019] ongeveer 39 pesos per kilo. Zo bleek dat de invoer de prijzen voor de consument niet drukt. De groothandelaren behalen meer winst, terwijl de arme bevolking honger lijdt door de uitgeholde koopkracht." De huidige rijstprijs in Metro Manila is met 39 pesos per kilo even hoog als in 2018, toen een rijstcrisis werd uitgeroepen. De stijging is te wijten aan de hoge kost van meststoffen, energie en distributiekosten, maar ook aan de klimaatverandering en zelfs de oorlog in Oekraïne (bron: Manila Bulletin).

Maar er is ook een structureel probleem: er is te weinig binnenlandse handel. Omwille van de afhankelijkheid van geïmporteerde voeding zijn de Filipijnen het meest voedselonzekere land in Azië.  

PNFSP verzamelt handtekening tegen de 'Rice Tarrification Law' of 'Rice Liberalization Law' © PNFSP

"We bevinden ons in een rijstcrisis, vergelijkbaar met crisis waarop de rijstliberaliseringswet is gevolgd. Die wet ondermijnde de lokale productiesector”, zegt Mango. Geïmporteerde rijst overspoelde de nationale markt, waardoor de zelfvoorziening [in 2022] tot 80% zakte ten opzichte van de eerdere niveaus van 86-93% in 2017-2018.

PNFSP op het vierde nationale congres voor rijst van het volk, oktober 2022 © PNFSP

PNFSP ziet een patroon van verwaarlozing van de nationale voedselproductie en zelfvoorziening. Na de ‘pleisteroplossing’ van importliberalisering, is er de verdringing van de lokale voedselproducenten, en dan weer de verwaarlozing van de slachtoffers van dit systeem. Bovendien wordt deze aanpak overgenomen in verschillende voedingslijnen zoals vis, groenten, vlees en zelfs suiker. Dit is hoe crisissen ontstaan, klinkt het bij PNFSP.

Mango sluit het bericht strijdvaardig af: “Wie het recht op voedsel geschonden heeft, moet ter verantwoording worden geroepen.”

Onze partners? Een woordje uitleg

In de Filipijnen voeren vier partners het programma uit dat begin 2022 van start ging en zal lopen tot 2026. Dit programma hebben we samen uitgewerkt en het werd goedgekeurd door de Belgische dienst voor ontwikkelingssamenwerking ('DGD') – hoewel we liever spreken van internationale solidariteit.

De vier partners zijn CCNCI - Climate Change Network for Community-based Initiatives, PNFSP - Philippine Network of Food Security Programmes, CDPC - Center for Development Programs in the Cordillera en MASIPAG - vertaald: Boeren en wetenschappers voor landbouwontwikkeling.

Aan de basis van het programma ligt ons pleidooi voor een op rechten gebaseerd agro-ecologisch voedsel- en landbouwsysteem. Daarom ondersteunen we de partners bij het ontwikkelen van agro-ecologische leerboerderijen. Ook ondersteunen we het beleidswerk van de partners om lokale wetgeving te beïnvloeden ten voordele van agro-ecologie.

Klik hier voor meer informatie over onze werking in de Filipijnen.

Foto boven: PNFSP sluit aan bij de actiedag tegen golden rice op 8 augustus 2022 © PNFSP
Dit artikel is een ingekorte vertaling van dit statement van PNFSP.