Daarna richting startpunt van een tocht naar de waterval. Hiervoor hebben we 4000 trappen afgedaald, langs een dorpje dat enkel via dit paadje bereikbaar was. Verderop werden we omgeven door 360° rijstvelden. Adembenemend mooi en heel bijzondere ervaring om tussen de felgroene sprietjes door te wandelen. Na een uur afdalen arriveerden we bij de hoge waterval die met veel kracht naar beneden valt en druppels in het rond verspreidt tot op de rots waarop ik de spartelende studenten aanschouwde. Het ijskoude water deerde hen niet en naar hartenlust genoten ze van dit natuurschoon. Voor sommigen was dit de eerste waterval die ze zagen én ook beleefden! Iets minder op mijn gemak zat ik toen zij via de erg steile rotswand hogerop klommen om van daar in het diepe bassin te kunnen springen. Ik hield mijn ogen dicht én mijn hart vast! Met de hulp van een local zijn ook de stoere dames tot bij hun "springplank" geraakt. Maar ik geloof dat toch ook minstens één het bijna in de broek deed :)

Trots op hun prestatie kwamen zij terug de trappen op om ons voor de lunch te verenigen met de enkelingen die toch liever uitsliepen.
In de namiddag stond "caving" op het programma. Zelf had ik niet al te veel verwachtingen. Grotten heb ik al vele keren bezocht en geëxploreerd. Mooie stalagmieten en -tieten en gordijnformaties zijn niet nieuw voor mij. Dit gebergte is veel minder jong en heeft minder verfijnde allures. Doch minder indrukwekkend was het zeker niet!! Om te beginnen geen mooi gebetonneerd padje waarover groepen toeristen zich voor en achter je begeven. Maar wel erg gladde kalksteenrotsen waarover we schuifelend, voetje voor voetje trachtten ons evenwicht te bewaren. De rotsen waren bedekt met een laag poep van vleermuizen. Dus alles behalve aangenaam omdat je niet overeind kon blijven zonder je handen te gebruiken. Waar leidde dit naartoe?? Op een bepaald moment moesten we op blote voeten verder de diepten van moeder aarde in. De beloning liet niet lang meer op zich wachten: kleine plassen en poeltjes die in elkaar overvloeiden met mooie ronde vormen en wanden waardoor we verder waadden. Moeilijk dit in woorden te vatten. Blij en vervuld vatten we de terugtocht langs de vleermuizenpoep richting daglicht weer aan.

In afgeslankt aantal de rit verder gezet naar een nieuw hoogtepunt: de "hanging coffins". Halfweg de rit zien we de kisten reeds hangen. De vrouwen blijven hier vanop afstand staan omdat ze te emotioneel zijn en dat niet gepast is voor de dode. Ze roepen hier in de echo vallei: 'one will wait you there to accompany you'. De enige zin die hier geschreeuwd mag worden want anders overkomt je ongeluk!

Er hangen korte en lange graven tegen de steile rotswand.
In de korte zitten de doden in foetushouding gehurkt. Bij overlijden zetten ze het lichaam namelijk gedurende 24u in huis op een stoel (een stoel die ze er nadien ook bijhangen).
's Morgens volgt dan de begrafenis. De mannen brengen eerst de korte kist naar de berg en zetten een stelling om de kist te kunnen bevestigen aan de rotsen. Eén à twee uur later volgt het ongebalsemde lichaam omwikkeld met een dodenkleed van witte en zwarte geweven draad. De dode wordt telkens door één persoon via een beurtrol gedragen, ook door de vrouwen. Lichaamsvloeistoffen of bloed dat op de dragers druipt zijn een zegen. Dus iedereen wil het lijk graag dragen. Bij aankomst zet men de overledene op de kist. De dag nadien wordt het kleed verwijderd en zetten ze het lijk in de kist. Op een gegeven moment is men begonnen met het lichaam te balsemen om infecties te voorkomen. 

In de lange kisten liggen de lijken (i.p.v. in foetushouding). Die lichamen worden niet eerst op een stoel gezet, maar onmiddellijk in de kist gelegd om naar deze plek gedragen te worden. De korte kisten zijn eerder voor mensen die animistisch zijn, de lange voor katholieken. Men is vrij om te kiezen.

Er zijn echter een aantal voorwaarden om in een hanging coffin te mogen liggen: je moet een natuurlijke dood gestorven zijn, je moet boven de 80 jaar zijn, je moet een rasechte Igorot zijn die actief de rituelen heeft uitgevoerd tijdens zijn leven en je moet ook kinderen en kleinkinderen hebben.
De overledenen willen dicht bij de natuur zijn en om te verhinderen dat het lichaam door dieren opgegeten zou worden, hangen ze de kisten op. Slechts 2 plekken zijn te bezoeken. De andere begraafplaatsen zijn te gevaarlijk om er te geraken.
Tegenwoordig kiezen mensen of ze zo willen begraven worden of liever op het moderne kerkhof, dat er sinds 1905 is dankzij de US missionaris die naar Sagada kwam.
Op 1 november steken de bewoners, familieleden en vrienden op dit moderne kerkhof vuurtjes aan bij elke graf en slachten ze thuis een kip voor hun doden.

Een bijzondere en (leer)rijke dag! 
Dankbaar voor de noedels als avondmaal, kruip ik vlug in bed want om 5u00 morgenvroeg vertrekt de bus richting Baguio.