Otman

De ervaringsstage zit er spijtig genoeg al op. Ik ben heel trots en fier dat ik deel mocht uitmaken van deze geweldige bende. Het was zo boeiend, leerrijk en tegelijk confronterend. Daarnaast was het ook een uitdaging om in een grote groep een maand door te brengen. Mijn blik is verruimd en mijn ogen zijn geopend. Ik heb met mijn eigen ogen kunnen zien welke gevolgen klimaatsverandering allemaal kan hebben. Zo leerde ik bijvoorbeeld dat mangroves kappen ook gevolgen met zich meedraagt. Die breken namelijk tsunami’s af en dat is maar één voorbeeld ... In België lijkt het allemaal zo ver weg. Ik neem zeker mee naar België dat ik milieubewuster zal leven. Tijdens de reis heb ik ook nieuwe talenten ontdekt. Die zal ik zeker nog uitschrijven bij een andere opdracht.

Manila viel wat tegen door de sterke luchtvervuiling. Het contrast tussen rijk en arm was ook enorm groot. Ikzelf voelde mij rijk en gewaardeerd. Enerzijds was dat echt een raar gevoel, want ik kocht zaken die ik totaal niet nodig had. Anderzijds genoot ik wel van die extraatjes. Ik heb geleerd dat ik die extraatjes niet nodig heb en dat ik meer geniet van een ijsje om de twee dagen dan meerdere ijsjes per dag. Meer is niet altijd beter.

Vervolgens was ik aangenaam verrast van de communities. Ik voelde mij welkom en de solidariteitsgevoel was sterk aanwezig. Het enige waarmee ik struikelde, was het eten. Voor eten en drinken ben ik vrij conservatief. ik zie mijzelf binnen 20 jaar, 30 jaar of wanneer ik kan wel terugkomen. Backpacken is voor mij een nieuwe wereld die geopend is.

We sloten onze ervaringsstage af aan het strand. Een mooie afsluiter voor een geweldige ervaringsstage. Terwijl wij al genietend naar (t)huis gaan, gaat de strijd hier in de Filipijnen onverbiddelijk verder. Hopelijk kan ik in België ook een steentje bijdragen!

Natasha

Vier weken in een vreemd land, in een vooralsnog onbekend continent. Nieuwsgierig en toch een beetje nerveus, herinner ik mezelf wandelend naar de terminal in Zaventem. Nu zitten we – als groep – samen in het vliegtuig, onderweg naar waar het vier weken eerder begon.

Minder zwaar is mijn rugzak zeker niet – die zit vol met geleerde lessen, herinneringen aan utopische landschappen. Maar nog voller dan mijn rugzak, is mijn hart. Dat weegt zwaar en voelt tegelijkertijd licht aan.

Gedurende die vier weken heb ik veel meegemaakt, veel gevoeld en veel gezien. Prachtige mensen hebben hun weg gevonden naar m’n hart en zitten daar voor altijd liefdevol gekoesterd. Menige tranen zijn gevloeid na de vele keren afscheid nemen van wondermooie mensen in wondermooie plaatsen.

Wij staan straks weer op bekend terrein en kunnen terug naar ons veilig en vertrouwd leven vol luxe en privileges... En hoewel ik blij ben om terug naar huis te kunnen, doet het toch pijn om de prachtige Filipijnen en mijn liefdevolle, ongelooflijk gastvrije nieuwe familie – voorlopig! – achter me te laten.

Afscheid voor nu, maar sowieso een ‘ik zie je snel weer terug’. De Cordillera, mijn home away from home.