Landloosheid is een groot probleem in Negros in de Filipijnen. Aan de oorzaak liggen decennia van ontoereikende hervormingen waarbij grote landeigendommen of hacienda's in de handen van slechts enkele superrijken zijn gebleven. Daarnaast is in de afgelopen jaren de mijnbouw en ontginning in steengroeven op het eiland toegenomen, wat de landrechten van boer.inn.en nog meer bedreigd. Het heeft geleid tot sociale ongelijkheid, armoede en onzekere toegang tot voedsel, vooral onder suikerrietboeren, die tot de armste bevolkingsgroep van het land behoren.
De link tussen landloosheid en agro-ecologie in de Filipijnen is dubbel. De effectiviteit van agro-ecologische praktijken is namelijk sterk afhankelijk van de toegang die landbouwers hebben tot land. Dat spreekt voor zich: zonder land geen landbouw, dus ook geen agro-ecologische landbouw. Tegelijk is agro-ecologie als socio-politiek instrument cruciaal om landloze boer.inn.en te ondersteunen om hun landrechten op te eisen en hun toekomst veilig te stellen. Kortom: meer landrechten zorgen voor meer agro-ecologie, meer agro-ecologie zorgt voor meer landrechten.
Agro-ecologie gaat natuurlijk om meer dan enkel landrechten. De beweging wordt geleid door boer.inn.en en verspreidt landbouwpraktijken die het milieu herstellen en gezond voedsel produceren. Agro-ecologie zorgt dat boer.inn.en de controle behouden over zaden, land en productiemethoden. Zo kunnen gemeenschappen veerkrachtige, lokale voedselsystemen opbouwen die niet afhankelijk zijn van import.
