De slachtoffers waren leden van een boerenarbeidsorganisatie die een “bungkalan” of landkwekerij oprichtte. Dit om de eeuwige honger te bestrijden die wordt veroorzaakt door wat zij “Tiempo Muerto” (= dood seizoen in de suikerindustrie, de periode tussen de aanplanting en het oogsten van de suikerriet) noemen. “Bungkalan” is ook een vorm van protest om het falende agrarische hervormingsprogramma van de regering onder de aandacht te brengen.

De moorden gebeurden in “Hacienda Nene”. Een haciënda is een groot stuk grond dat gewoonlijk eigendom is van één familie en dan honderden tot duizenden werknemers in dienst heeft die dikwijls een heel magere bezoldiging ontvangen voor hun werk. De uitbuitende aard van het haciënda-systeem bestaat al sinds de Spaans koloniale periode in de Filipijnen. Haciënda’s worden verondersteld te vallen onder het hervormingsprogramma van de regering. De landeigenaren, die ook de wetgevers zelf zijn, blijven echter alle mogelijke middelen gebruiken om de controle over hun land te behouden. Intimidatie en moorden zijn hen niet vreemd. Landdistributie wordt omzeild door de eigenaar van “Hacienda Nene” door een ‘donatie’ van land aan dummy-ontvangers om zo te voorkomen dat het onder het hervormingsprogramma valt en gedistribueerd zou worden aan de rechtmatige eigenaren.

In de recente nationale conferentie over landroof, aangevoerd door het Filipijnse netwerk van voedselzekerheidsprogramma's, hebben de Filipijnse partners, samen met andere landrechtenadvocaten, opgeroepen tot de invoering van de echte landbouwhervormingswet. Ze hopen zo het eeuwenoude agrarische probleem in hun land effectief aan te pakken en voor de arme boeren hun recht op land en ontwikkeling te realiseren.